Δυο λογάκια για μας.. έτσι, για να μας γνωρίσετε.

Ιωσήφ Μπορμπουδάκης (Iosif Dakis)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974 από γονείς που κατάγονται από την Κρήτη. Το τρίτο παιδί από τα τέσσερα, με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες τις οποίες αμυδρά κατά καιρούς πραγματοποιεί. Το πρώτο του ποδήλατο, ένα καταπράσινο BMX , ήταν σε ηλικία 10 ετών με το οποίο αλώνιζε όλη την γειτονιά παρέα με τους φίλους του...

Μετά τις σπουδές του στον τομέα Διοίκησης Επιχειρήσεων σε ιδιωτική σχολή, στρατεύτηκε στο σώμα των Τεθωρακισμένων όπου και απολύθηκε το 1995.

Εργασιομανής και τελειομανής σε περίοδο κοντά 20 χρόνων εργάστηκε από βοηθός μάγειρα έως στέλεχος πωλήσεων σε εταιρείες με ρούχα. Δεν θεωρούσε ποτέ την δουλειά ντροπή και πίστευε, πιστεύει και θα πιστεύει την σοφή παροιμία που λέει: « μην κρίνεις για να μην κριθείς!».

Άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό από μικρός. Αρχικά με στίβο, μετά ποδόσφαιρο και μετά την στράτευση του με αερόβια γυμναστική και βάρη.

Ευαίσθητος χαρακτήρας, με αδυναμία στο ποδήλατό του, τα τελευταία 3 χρόνια που είναι άνεργος, έδωσε νόημα και πνοή στην ζωή του μέσα απ’ αυτό. Όπως ο ίδιος λέει:

«Το ποδήλατο σου δίνει την ευκαιρία, την δυνατότητα να γευτείς την φύση, τους ανθρώπους, τα κτίρια... να γίνεις ένα με τα φυτά, τα δέντρα, τις ευωδιές, τις ματιές, το γκρίζο που μετατρέπεται σε χρώμα...Είσαι πάνω σ’ αυτό και το παρόν μεταμορφώνεται με μιας σε παρελθόν, καθώς αγκαλιάζεις τις γειτονιές που σε περιμένουν και γίνεσαι πάλι παιδί...»

Το ταξίδι με την Έλενα και τον Γιώργο αποτελεί για τον Ιωσήφ ελπίδα και ανάγκη για ζωή.

Γιατί και Η Οροθετικότητα Μπορεί Και Ποδηλατεί!

Έλενα Άνθη ( Elena Anthi )

Η Έλενα Άνθη, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21/5/1966 και πέρα από αυτό δεν γνωρίζει τίποτε άλλο και αυτό το ξέρει γιατί φρόντισαν να της το πουν και να το γράψουν σε μία φυλλάδα, από αυτές του Ληξιαρχείου.
Στη συνέχεια έμαθε πως έχει άλλα τρία αδέλφια, που πήραν σειρά και βιάστηκαν και αυτά να έλθουν στην γη.
Δύσκολα παιδικά χρόνια, λόγω φτώχειας και δουλειάς, ταυτόχρονα με το σχολείο ,έβρισκε διέξοδο γυρνώντας όλη την ημέρα με το skateboard της… και έτσι όπως γύρναγε, γύρω τριγύρω ,της ήλθε ναυτία, που δεν ήταν τελικά ούτε από το skate, μα ούτε και από το γύρω – γύρω όλοι στις παιδικές χαρές. Ήταν από ένα μωρό, που μεγάλωνε μέσα της και που μόλις γεννήθηκε, συνέχιζαν να παίζουν παρέα, στις τσουλήθρες, στις νεροτσουλήθρες και στις κολυμπήθρες (στην Πάρο) αν και το αγαπημένο τους μέρος πια και των δύο ,ήταν η Αντίπαρος, η Ελαφόνησος και η Κρήτη.
Τα Χανιά δε, έγιναν το “χωριό τους” , μέχρι που έχασαν από τα μάτια τους και τον ορατό κόσμο ,την μικρή της αδελφή εκείνη και την θεία του ή δεύτερη “μαμά’ , ο γιός της…
Τώρα, όμως η Έλενα ,κοντεύει άνετα να γίνει γιαγιά, μιας και ο Αλέξανδρος είναι πια 22 ετών. Μέχρι τότε όμως, συνεχίζει να γυρνάει στην Αθήνα και όχι μόνο(βγαίνει και εκτός συνόρων ) με το ποδήλατό της και εξακολουθεί να είναι μεθυσμένη και να στροβιλίζεται, από την μαγεία του έξω κόσμου, που αντικρίζει, από την μαγεία της ίδιας της μαγείας ,αυτής που προκαλεί επαφή των χεριών της με το τιμόνι του ποδηλάτου της.
Ποδήλατο ,θεωρεί την ζωή της, ευτυχώς με καλά φρένα και τακάκια, τα οποία πολλές φορές την έχουν σώσει από αναποδιές και λακουβιές.
Ερωτευμένη συνεχώς, συνηθίζει να λέει πως είναι, όχι απαραίτητα με κάποιο υπαρκτό πρόσωπο , αλλά με τα σύννεφα, τον ήλιο, τα δέντρα, τις μανέτες και το ντεραγιέ του ποδηλάτου της.
Και στα αλήθεια ,την έχω ακούσει να λέει τα εξής για τον εαυτό της : “ Είμαι εγωίστρια ,ανυπόμονη και λίγο ανασφαλής. Κάνω λάθη και είμαι εκτός ελέγχου και μερικές φορές ,δύσκολη να με ελέγξεις. Εάν όμως δεν μπορείς να είσαι μαζί μου στα χειρότερά μου ,δεν αξίζεις να με έχεις και στα καλύτερά μου… και πολλά άλλα ακόμη, που δεν θα σου πω από εδώ μέσα, όποιος και αν είσαι ,γιατί αν θέλεις να με μάθεις, είμαι εδώ, δίπλα σου ,σαν φίλη αλλά κυρίως σαν άνθρωπος. Γιατί δεν έχω να αποδείξω τίποτε και σε κανέναν (είπαμε είμαι εγωίστρια)…Ήλθα να ζήσω, αυτή την ζωή, με τα λάθη, τα πάθη, τις αδυναμίες μου, το γέλιο, την χαρά, τον έρωτα και την αγάπη ,που της αρμόζει.
Θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι, έτσι απλά για να το κάνω, γιατί “ Η Οροθετικότητα μπορεί και ποδηλατεί ”,αλλά μπορώ και εγώ να ποδηλατήσω και να πάω την ζωή μου, όπου γουστάρω.
Τάδε έφη,
όχι η Έφη αλλά η Έλενα Άνθη.

Γιώργος Κατριβάνος ( George Katrivanos )

O Γιώργος Κατριβάνος, γεννήθηκε στην Αθήνα ,στις 25/7/1980,όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια ,προερχόμενος από μια οικογένεια πολύ δεμένη μεταξύ τους .Μοναχοπαίδι και μοναχογιός, πολύ γρήγορα άρχισε να έχει πνευματικές ανησυχίες και φιλοσοφικά ερωτήματα. Αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, σε συνδυασμό με την προσωπική του ζωή, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του, τον οδήγησαν στην αναζήτηση της αλήθειας μέσω των πολεμικών τεχνών.
Ο ίδιος χαρακτηριστικά λέει : “ Οι πολεμικές τέχνες είναι ενδοσκόπηση και φιλοσοφία”. Έτσι ασχολήθηκε με το Shotokan, για πολλά χρόνια. Ανήσυχο όμως πνεύμα, γρήγορα στράφηκε σε άλλες μορφές άσκησης υποστηρίζοντας το “ Νους υγιής εν σώματι υγιή “.΄Ετσι άρχισε Boxsavate ( ένα είδος Kick boxing) και αργότερα και για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με το Bodybuilding.
΄Ενας τραυματισμός του, όμως εκεί, τον έστρεψε σε εναλλακτικό τρόπο άθλησης και τον έφερε σε επαφή με το ποδήλατο .Έτσι τα τελευταία χρόνια ασχολείται και αθλείται με το ποδήλατο του ,ενώ ταυτόχρονα έχει γίνει και ο καθημερινός τρόπος μετακίνησης του και γενικότερα τρόπο ζωής.
Η μεγάλη του αδυναμία, όμως ,όπου το αποκαλεί “ το μωρό μου” είναι μαντέψτε… ο σκύλος του, ο mohak, ένα γαλλικό bulldog, με το οποίο περνάει ευχάριστα τις ώρες του.
Η αγάπη του ,για το ποδήλατο από τη μια και από την άλλη η ευαισθησία του για το κοινωνικό σύνολο ,τον έφεραν, σίγουρα όχι τυχαία, σε επαφή με την Έλενα και τον Ιωσήφ για την πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού. Ένα «ταξίδι» στα άδυτα της ψυχής και του σώματος, ένα ταξίδι υπέρβασης, ένα ταξίδι ,μεταφέροντας το μήνυμα της ελπίδας και της προσπάθειας ,της μη εγκατάλειψης στα δύσκολα. Γιατί “ Η οροθετικότητα μπορεί και ποδηλατεί “.